formspring.me

Ask me anything http://formspring.me/deararvie

do you miss me ?!

Nomon :D >:D<

Ask me anything

Paskuhan or Lantern Parade? HAHA!

Pwede both?? Hahahaha :))

Ask me anything

woooooo alex!!!!! ...tangena. \m/ \m/ !!!!!

Hahaha sino ka??:))

Ask me anything

anonymous nga eh, kulit ah. hahahahahaha

Hahaha sorry nmn hahaha :))

Ask me anything

kunyari may bestfriend ka. inaway mo siya. tapos nakinig ka ng radyo. tumugtog favorite song mo. edi napakanta ka. sino ang father ng modern chemistry?

Hahahaha syempre d ko alam chosss :)))))

Ask me anything

deararvie..... aalis na ako.... loveanonymous.

Thanks :) Sino to?:)

Ask me anything

Sino L-O-V-E mo? :D

Si God :))

Ask me anything

in love kaba?:)))

Kay God hahaha :)) <3

Ask me anything

formspring.me

Ask me anything http://formspring.me/deararvie

Libog mo talaga tangina =))

Shocks trash talker ka :))

Ask me anything

Sino crush moooooooooooo?

Hi:) Who are you?

Ask me anything

Do you have twitter? Follow me! www.twitter.com/superduperkyra Thanks! :">

yeah I followed you already :))

Ask me anything

Lihim

            Hindi ko alam kung paano ko sasabihin ang lihim na pagtibok ng akin puso. Maaaring kakornihan lamang itong aking sulatin ngunit ito ang nais iparating ng pusong umaasa. Pusong sabik sa haplos ng iyong puso. Pusong umaasa na sana'y iyong mapansin. Mali ang iniisip ninyong lahat kung kanino nakalaan ang liham na ito. Sadyang ako lamang at wala ng iba ang nakaaaalam kung sino ang lalaking iyon.Siguro matapos kong maisulat ang liham na ito, aking kayayamutan ang aking sarili at ako'y hahalakhak ng napakalakas sa isang kainutilang aking ipinamalas. 

Tubig.

              Tubig, ito ang nagbibigay buhay sa bawat nilalang sa napakalupit na mundo. Tubig ang humuhupa sa ating mga tuyong lalamunan. Tubig ang nagpapalinis sa ating maruruming katawan dulot ng maruming kapaligiran. Tubig ang naglilinis sa ating mga kasalanan.

            Ang tubig ng buhay, ito'y napakahalaga sa atin, ngunit tila ito pa ang magwawakas sa ating mga buhay? Sino ang dapat sisihin sa mga delubyong dumaraan sa ating bansa? Ako, ikaw, siya? Sino? Ang pagdudunung-dunungan sa mundo ay nakamamatay. Mas mainam na ika'y matawag na isang mangmangan kaysa maging balakid sa binabalak ng iba at baka ang isa mong paa ay nasa bingit na ng hukay.

               Hindi ba natin kayang pangalagaan ang Inang Kalikasan? Tayo ngayon ang nagbabayad sa ating kapabayaan? Paano na ang susunod na henerasyon na walang kamalaymalay sa ating mga kasalanan? 

Saan?

            Ang tadhana ay sadyang mapaglaro. At ang kanyang paboritong laruan ay ako. Pagbabalat-kayo, iyan na ata ang aking abillidad. Sa likod ng mga matatamis na ngiti at halakhak, nakakubli ang mga luhang naipon na hindi kayang iluha sa harap ng madla o kahit sa harap lamang ng salamin. Manhid, ang katangiang nagtatago sa aking kalooban. Sa dami ng emosyong aking nararamdaman, tila wala na akong maramdaman dahil sa sobrang sakit, sobrang hapdi, sobrang lungkot, at sobrang saya ko. Hindi ko na maintindihan ang aking sarili, saan na ba ako lulugar sa mundong ito? Isang malaking tanong sa aking kamangmangan. Sa aking kamangmangan, hindi ko kayang sagutin ang napakadaling tanong. Sa unang sulyap, maaaring madaling tanong nga ito, ngunit habang lumilipas ang mga buhangin ng oras, ito'y unti-unting sumisira sa aking isipan at damdamin. Patuloy sa panggugulo ng aking diwa na ang tanging nais lamang ay maging mapayapa.

            Ang mga kaibigan ay kayamanan. Kayamanang dapat naman talagang pag-ingatan. Noong una ay pawang mga batong pinulot sa lugar na hindi pamilyar sa ating paningin. Mga bato na naging makikinang na dyamante sa paglipas ng panahon. Sa init ng apoy nahubog at nakurba ang napakagandang dyamante. Apoy na nagsisilbing panahon, mga pagsubok at masasayang alaala na nagpatibay sa samahan. Ngunit hindi lahat ng bagay ay kaya mong sabihin sa iyong kaibigan.

            Mga problema, sinasabi nilang nagbibigay kulay sa ating mga buhay. Kulay na magiging matingkad kung ito'y ating paghuhusayan. Mga kulay na ating makikita sa kalangitan kung ang paraan ng pagkukulay ay ating paghuhusayan.

HIMALA

            Pagod na pagod na ako sa buhay kong ito. Problema, punong-puno ng problema. Minsan naisip ko, sana marami na lang akong pera. Pera na puwede kong magamit sa lahat ng kailangan ko sa buhay upang mabuhay dito sa mundo. Napakamapaglaro talaga ng kapalaran. Sa hilig niyang maglaro, ako ang paborito niyang paglaruan. Bakit ganoon? Ang hilig kong mapaglaruan ng kapalaran, ng tao, ng pagkakataon? Sa dinami-dami ng tao sa mundo, bakit ako pa?
             Lahat ng tao sa buhay ko, pinapahalagahan ko. Ngunit mabibilang lamang sa kanila ang pinahahalagahan din ako. Akala ko ba "Give and Take". Nagbibigay naman ako. Pinahahalagahan ko naman sila, bakit hindi nila ako magawang pahalagahan? Kung sino pa ang mga taong sobrang pinahahalagahan mo, sila pa 'yung magpaparamdam sa'yo kung gaano ka kawalang halaga sa kanila. At kung sino pa ang mga taong hindi mo napapansin, sila pa ang nagbibigay ng higit na importansiya sa iyo.
            Pag-aaral, isa sa mga importanteng bagay sa buhay ko. Marami kasi akong pangarap at alam ko na sa pamamagitan lang ng edukasyon, makakamtam ko ang aking mga pangarap. Kahit na anong balakid, kaya kong lagpasan sa abot ng aking makakaya. Ngunit paano kung ang balakid ay kinakailangan na ng milagro? Makakaya ko pa rin ba? Kakayanin ko pa rin ba?

PEKLAT O PEKLAT KAY HIRAP TANGGALIN

Peklat ng kahapon, bakit sadyang kay hirap tanggalin. Lamat na kay hirap ayusin. Bakit ba kay hirap mong tanggalin. Ilang beses na ba aking nadapa. Kay raming peklat ng kahapon ang nakaguhit sa aking balat ng hinaharap. Ayoko na sanang sariwain ang mga peklat ngunit bakit sadyang hindi maalis na manariwa ang mga sugat na pinatuyo ng panahon. Lubog na lubog na ako sa mundong hindi ko kayang sabayan. Ako'y isang maliit na payaso na naaapakan ng marami ngunit karamihan sa iba ay hindi namamalayang nakakaapak na. Sadya bang napakaraming manhid sa mundong ito? Ako'y payasong gustong tumawa at magpatawa ngunit bakit ngayo'y mas gusto kong mapag-isa at makapag-isip. Tama ba ang lahat ng aking desisyon? Ayokong magssi sa huli ngunit may mga bagay na dapat pagsisihan upang tayo'y matutong magsimulang muli.

Hindi na tayo makapagsisimula ng panibagong panimula, ngunit makapagsimula ng bagong katapusan. Katapusang maghahatid sa atin sa panibang simula ng ating buhay. Marahil ay nagssimula pa lamang ako'y kasanayan ang mga bagay na dapat kong kasanayan. Hiniling ko na sana'y makasanayan kong makasanayan ang mga makamundong bagay upang makasabay sa agos ng buhay. Ngunit naisip ko na sana ay hindi ko na lang hiniling at ginusto dahil hindi ko na alam kung paano ko tatapusin ang ilusyong aking hinuha sa isipang masasabi kong bata pa sa mga bagay na hilig ng isang makamundong tao. Minsan, nahihirapan na akong sabayan ang agos ng mundo, kay hirap sabayan nito.

Hindi talaga ako ito, hindi ako ganito kumilos. Hindi ko na makontrol ang aking emosyon. Marahil, hindi pa ako sanay sa mga taong aking nakasasalamuha. Isa na lang ang hinihiling at ginugusto kong mangyari, ang makatapos ng pag-aaral. Kay daming bagay ang nasa isip ko ngayon. Puro palamuti na hindi naman kinakailangan. Kapayapaan lang ang hiling ng aking pagkatao upang makapaglayag sa mundong napakaraming piratang maaaring maging sagabal sa pagkuha ko ng aking mga kayamanan.

MAKAMUNDONG PAGKABAHALA

Ako'y nababahala sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Ang hinaharap ay pinalamutiang nakaraan lamang. Kaya ako'y nababahala. Bakit? Dahil maaaring maulit ang nakaraan. Hindi ko inibig ang ilan sa aking nakaraan dahil may mga pagkakataong ako'y nadapa at minsan ding nasubsob sa putik ng kasukdulang pagkabigo. Ngunit naglalaro sa isip ko na maaaring maulit din ang mga bagay na nagpinta ng mga ngiti sa aking mga labi. Mga pangyayaring nagpakulay ng husto sa blangkong mundo ng aking sarili. Mga taong naging inspirasyon upang magpursiging ako'y magpatuloy sa mundong walang katiyakan.

Gumugulo sa aking isipan na talagang hindi maalis sa aking hinuha. Bakit nga ba ako nandito? Bakit ko piniling lumagi sa gusaling pakiramdam ko ay hindi ako nabibilang. Sadyang napakamapaglaro ng tadhana, paborito talaga akong laruan ng kapalaran. Mabait din naman siya dahil pinagkalooban niya ako ng kaibigang masasandalan ko hanggang sa huli.

Madaming namamatay sa maling akala. Huwag ka na lang mag-akala upang hindi ka mamatay. Ngunit ako'y nag-akala at sa kabutihang palad ako'y humihinga pa rin. Akala ko, siya'y masaya sa mundong punung-puno ng makamundong bagay na kanyang ginagalawan. Nguni't ako nagkamali. Tama nga bang ako'y nagkamali?

Nagsasawa na akong magkamali ngunit hindi maiaalis sa mundo na lahat ng nilalang ay nagkakamali. Alam kong may mali, talagang may mali sa akin. Sa aking ikinikilos, hindi ako kumportable. Waring hindi ako ito. Hindi talaga. Kailanman, hindi ko inalis sa aking isipan ang mga positibong posibilidad. Ito na lang marahil ang nagpapalakas ng aking loob upang talagang sumuong sa mundong aking piniling galawan.

Mundong hindi ko alam kung dapat kong ikatuwa at ipagmalaki o panghinayangan dahil sa kahirapang aking dinadanas. Salamat sa kaibigan na alam kong hindi mang-iiwan hanggang sa huli. Unang taon sa hayskul, siya'y aking nakasama. Huling taon sa hayskul. At limang taon sa kolehiyo. Pati sa hinaharap kami na ang magkasama. Hanggang sa kami'y umasenso sa buhay naming pinili. Hanggang sa pagtanda, sana'y magkasama pa rin kami.