Peklat ng kahapon, bakit sadyang kay hirap tanggalin. Lamat na kay hirap ayusin. Bakit ba kay hirap mong tanggalin. Ilang beses na ba aking nadapa. Kay raming peklat ng kahapon ang nakaguhit sa aking balat ng hinaharap. Ayoko na sanang sariwain ang mga peklat ngunit bakit sadyang hindi maalis na manariwa ang mga sugat na pinatuyo ng panahon. Lubog na lubog na ako sa mundong hindi ko kayang sabayan. Ako'y isang maliit na payaso na naaapakan ng marami ngunit karamihan sa iba ay hindi namamalayang nakakaapak na. Sadya bang napakaraming manhid sa mundong ito? Ako'y payasong gustong tumawa at magpatawa ngunit bakit ngayo'y mas gusto kong mapag-isa at makapag-isip. Tama ba ang lahat ng aking desisyon? Ayokong magssi sa huli ngunit may mga bagay na dapat pagsisihan upang tayo'y matutong magsimulang muli.
Hindi na tayo makapagsisimula ng panibagong panimula, ngunit makapagsimula ng bagong katapusan. Katapusang maghahatid sa atin sa panibang simula ng ating buhay. Marahil ay nagssimula pa lamang ako'y kasanayan ang mga bagay na dapat kong kasanayan. Hiniling ko na sana'y makasanayan kong makasanayan ang mga makamundong bagay upang makasabay sa agos ng buhay. Ngunit naisip ko na sana ay hindi ko na lang hiniling at ginusto dahil hindi ko na alam kung paano ko tatapusin ang ilusyong aking hinuha sa isipang masasabi kong bata pa sa mga bagay na hilig ng isang makamundong tao. Minsan, nahihirapan na akong sabayan ang agos ng mundo, kay hirap sabayan nito.
Hindi talaga ako ito, hindi ako ganito kumilos. Hindi ko na makontrol ang aking emosyon. Marahil, hindi pa ako sanay sa mga taong aking nakasasalamuha. Isa na lang ang hinihiling at ginugusto kong mangyari, ang makatapos ng pag-aaral. Kay daming bagay ang nasa isip ko ngayon. Puro palamuti na hindi naman kinakailangan. Kapayapaan lang ang hiling ng aking pagkatao upang makapaglayag sa mundong napakaraming piratang maaaring maging sagabal sa pagkuha ko ng aking mga kayamanan.
No comments:
Post a Comment